ραγισμενες σεκανς

και τα κομματια τους μπαινουν σαν μικρα γιαλακια στην ψυχη μας και την πονανε λιγο μεχρι να γινουν ενα με μας.... το ηξερα οτι θα μου το κανει αυτο ο almodovar αλλα δεν το περιμενα μεχρι να περασει το 70λεπτο και βαλε του los abrazos rotos... μετα το volver ειχα αρχισει να ανησυχω οτι το εχασε, τον τροπο να μας συγκλονιζει με καθε σεκανς πλανο καδρο... με καθε βλεμμα ηχο σιωπη... οχι δε με συγκλονισε το volver ηταν γλυκο και σιροπιαστο οπως τα γλυκα κουταλιου που ποτε δεν συμπαθησα.Το εκτιμησα ναι αλλα οχι δεν το εκανα δικο μου.Κι ηρθε τωρα με τις ραγισμενες αγκαλιες του να με ταρακουνησει παλι.Τι σου φταιω κυρ Πεδρο ε?ε??
Δυο ιστοριες που συναντιουνται νωρις στο φιλμ παλια γνωστη τακτικη.Παρα πολυ ψυχρη σεκανς εναρξης καιστη συνεχεια μπεταντινοειδεις εναλλαγες παροντος και παρελθοντος.Σοκ η πρωτη ωρα σχεδον δεν περναγε.Προσεχω τις λεπτομερειες και αρχιζω να ξεδιπλωνω το κουβαρι.Ειναι κλασσικη ερωτικη ιστορια?ειναι ταινια για το σινεμα?για την τεχνη?για την αυτοεπιβεβαιωση της μεγαλειοσυνης της μεγαλοφυιας μας?ειναι κομεντι?η μηπως κρυβεται ενα μεγαλο μυστηριο?οπως συνεχιζεται η πλοκη το σεναριο μας επιφυλλασει πολλες μικρες υπεροχες εκπληξεις που δεν ξετυλιγονται σιγα σιγα μπροστα μας χωρις κανενα ΜΠΟΥΜ!οχι ο αλμοβοδαρ γλυκα γλυκα θα μας αφησει να απολαυσουμε την πλοκη του.Και την μοναδικη του τεχνη να βαζει κλασικεσ μανιερες του σινεμα στους πρωταγωνιστες του.Κι αν ειναι ιεριεα εδω η πενελοπε ω θεοι κι αν ειναι.Θα τολμησω να πω πως κι απο αυτη την Οντρεϊ Χεπμπορν φαινεται πιο μεγαλειωδης πιο ντιβα πιο αυθεντικα κλασσικη.Η καλλιτεχνικη διευθυνση τα κουστουμια αχ αυτη η φωτογραφια ειναι ολα τοσο μα τοσο αρμονικα δεμενα και απο χιλιομετρα φωναζουν ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ που δεσανε για να λεγομαστε ταινια του αγαπημενου Πεδρο.
Κι αφηνει το τελευταιο 40λεπτο να μας παρασυρει σε μια θαλλασσα τρικιμιωδη συναισθηματων αφου ηδη εχουμε δουλεψει μεσα μας τη συνεχεια.Οχι δεν εχει φτηνα τρικ.Οχι δεν εχει απο μηχανης θεους.Η τεχνη η αγαπη ο ερωτας η προδοσια τα μυστικα η φιλια η οικογενεια τιποτα δε θα μεινει εξω ολα θα δεσουν για να σε πανε σε μια απο τις πιο συγκλονιστικες σκηνες τελους.
Δεν εχω διαβασει τιποτα αλλα νιωθω το 8 1/2 του Αλμοβοδαρ σε αυτο το φιλμ.Μεσα απο μια γλυκεια μελαγχολια χωρις ακριβως αυτο το στοιχειο του ονειρου του λατρεμενου Ιταλου αλλα με τη δικο του στιγμα μας δινει κατα τη διαρκεια αλλα κυριως στο τελος της ταινιας τον ορισμο του σινεμα γι' αυτον.και μου θυμιζει αυτο που εψαχνα να βρω στον Κοπολα και δεν βρηκα.Το πραγματικο παθος για το σελιλοϊντ...